Gończy polski jest psem o zwartej konstrukcji, szlachetnym, proporcjonalnym, a zarazem bardzo sprawnym fizycznie – wytrzymałym, szybkim i zwrotnym. Obok służby u boku myśliwego jest dobrym stróżem i obrońcą, niezmordowany w pracy, czym budzi respekt obserwatora. Swoim wyglądem i widocznym umięśnieniem, powinien sprawiać wrażenie psa silnego, energicznego, ukształtowanego w trudnych warunkach pracy. Nie są pożądane osobniki zbyt lekkie, drobnokościste jak i zbyt masywne, limfatyczne i ciężkie. .Jest to pies średniej wielkości, a jego budowa winna odzwierciedlać głównie łowiecka użytkowość. Sylwetka gończego polskiego oglądanego z boku jest zamknięciem linii biegnącej od wyrazistej trufli nosa poprzez grzbiet nosa, słabo zaznaczony stop, lekko wypukłe sklepienie umiarkowanie uniesionej głowy, łagodnie przechodzące od strony grzbietowej w ledwo zaznaczony guz potyliczny, średniej długości linię grzbietową szyi oraz płynnie zaznaczony odcinek kłębu, prosty grzbiet i krótkie, nieznacznie wysklepione lędźwie, dość krótki opadający zad oraz ogon osadzony w linii zadu, sięgający do stawu skokowego lub nieco poniżej, opuszczony i lekko wygięty.
Od tyłu sylwetkę gończego polskiego zamykają linie równolegle ustawionych kończyn tylnych z zaznaczeniem ich ukątowania w kolanach, odstawionych do tyłu i dość głęboko ukątowanych, nisko osadzonych stawach skokowych z dość krótkim śródstopiem i sprężystymi niezbyt długimi palcami. Dalej przechodzi ona w linię łagodnie podkasanego brzucha i długiego mostka. Mostek sięga do guza łokciowego, co powoduje że klatka piersiowa jest głęboka. Linię frontu tworzą lekko nachylone w nadgarstkach, równolegle do siebie ustawione kończyny przednie zakończone zwartymi sprężystymi palcami, niezbyt, duże ale widoczne przedpiersie, linia dolna szyi o luźnej skórze i dość mocna żuchwa. Samce są wyższe, cięższe i nieco masywniej zbudowane od suk, tak, że wygląd obu pici powinien się różnić. Krótka, przylegająca szata powoduje, że wszystkie linie ciała i jego kontur przebiegają płynnie.